Dit is niet het gebruikelijke verdriet na een verlies door een overlijden of dergelijke dat ik voel. Het is het verlies van een moeder die nog leeft, maar die je stilaan verliest doordat ze vergeet, anders reageert, ….. Ik had nooit verwacht dat dit ons zou overkomen, maar anderzijds is het ook de vraag: waarom wij niet?
Onze Va , nonkel Ivo, tante Ivonne….. die maakten het ook mee en veranderden ook heel erg van karakter….. dus, eigenlijk is het nu niet zo’n verrassing, maar toch……
Al langer merkten we bij mijn moeder wel wat op van vergeetachtigheid, uur en dag niet meer zo goed weten… maar ja, de ouderdom, weet je wel? Ook de neuroloog maakte zich niet ongerust. Maar nu merken we toch wel serieuze veranderingen op ; kwaad worden als ze een beetje tegengesproken wordt of geen gelijk krijgt, of haar zin niet krijgt ( bv mijn broer wil ze langer naar huis laten komen, maar dat vinden wij geen optie na zijn heupbreuk en het feit dat hij toch nog naar boven gaat, ondanks dat dit afgeraden werd ). Het wordt heel moeilijk, maar als je er dan bent en ze geraakt niet uit haar woorden is dat echt wel heel confronterend voor ons én frustrerend voor haar. Om mijn moeder zo te zien, dat doet pijn…..Het is vooral ook heel pijnlijk omdat ze beseft dat ze veel vergeet, dat ze achteruit gaat… Ik word er echt triestig van.
Het is heel vaak telefoon omdat haar hoorapparaat niet meer werkt, omdat ze niet goed ziet, omdat haar gebit versleten is, om de haag te snoeien, de klimop te knippen, om dingen die niet goed werken, om vanalles en nog wat. Dat zijn dan zaken die ik moet oplossen, maar soms wordt het me teveel, want de combinatie met de zorgen hier thuis en de drukte vallen wel zwaar!!! En ja, ze moet natuurlijk geholpen worden, maar omdat ik hier de enige beschikbare ben, wordt er vanuit gegaan dat de hulp van ons komt én dan ook nog eens direct. Ik hoor dat ze tegen de buren er al eens iets van zegt, en sommigen reageren dan ‘ Je hebt toch familie hé, om dat te komen doen! ‘ Dat is dan een pijnlijke uitspraak omdat de buren niet op de hoogte zijn van wat er hier bij ons allemaal speelt.
Deze week werd ik aangesproken bij de apotheek door Mieke die me meedeelde dat ze zagen dat mijn moeder achteruitging. Fysiek gaat het goed en dat is de reden waarom de mensen telkens weer zeggen dat mijn moeder nog goed is. Dat werkt heel frustrerend voor mij omdat ik met mijn gevoelens en wat ik zie me heel alleen voelde. Hoe blij was ik met haar vaststelling, eindelijk had ik het gevoel begrepen te worden. Het deed zo’n deugd om hierover te praten met Mieke.
Ondertussen is er een knoop doorgehakt en verhuist ze naar een serviceflat in Zandhoven. Na 96 jaar gaat ze uit Oelegem weg, met uitzondering van de 5 jaar die ze in Malle woonde. Dat doet pijn en ik wil er niet te lang bij stilstaan…. Ze is zelf met het besluit gekomen en daar kan ik wel achterstaan, maar toch……. Ik hoop dat ik nog een hele tijd op bezoek kan gaan en we nog veel kunnen praten in de cafetaria of in haar flatje…… Ik hoop nog veel mooie momenten mee te maken, maar het is met een zekere weemoed dat ik de verhuis organiseer. Het belangrijkste is dat zij gelukkig is….. daar doen we het voor!
een kijkje in mijn leven... 